Back To The Iron Fist

Imagine being raised by overly strict and dominant parents. They will impose rules, they will tell you it's for your own good. They will punish you if you don't obey. As a result, you will turn out as a disciplined person. 

But deep inside, you wanted to scream because even if you could see the intentions of your parents, you can also see that they are taking advantage of their power. You’re not allowed to give opinion or voice out your thoughts. The only thing that they care about is for the rules to be followed. They provide you everything and reward you a little gift for being obedient but you know you deserve more than that. You want to be treated with respect. For them, you’re just a son/daughter and they’re your parents, you owe them everything. 

Then one day, you couldn’t take it anymore so you decided to rebel and they kick you out of the house. But being on her own won’t be easy for a child who was shielded all her life. You finally have the freedom but you don’t know what to do with it. You don’t know how to start again. And because you hated the way your parents treated you, you think that everyone who gives rules limits your freedom. You want to do things your own way. You only want the rules that benefit you. You think that those who want to help you have interior motives. 

Then you find your life is in chaos. When no one can save you, you decided that life is better when you have your parents with you, giving you rules, imposing discipline because back then, life was easier. You start glorifying them and hate those who criticize their parenting technique. You think that your parents are your only salvation. But you’re wrong. You don’t need to be brainwashed by people who wanted to control you. You have your own mind. You can discipline yourself.

Sa Isang Iglap

Parang kailan lang nang ipinangako natin sa isa’t-isa na walang susuko kahit anong problemang dumating. Kahit pa hindi ako gusto ng mga kaibigan mo at pinagbawalan akong manligaw ng tatay mo. Hindi ako sumuko dahil naniniwala akong kapag mahal mo ang isang tao, ipaglalaban mo. Hindi rin naging hadlang ang ating mga pangarap para ipakita kung gaano natin kamahal ang isa’t-isa. Kahit pa magkaiba na tayo ng pinapasukang paaralan dahil lumipat na kayo ng bahay. Tinitipid ko ang baon ko para makapunta sa Bulacan kahit sa Malabon pa kami nakatira. Hindi ako naniniwala sa long distance love affair noon pero nagbago ‘yon nang makilala kita. Mas gugustuhin ko pang magkahiwalay tayo pero nagmamahalan  kaysa maging masaya sa piling ng iba. Kahit mga bata pa tayo at alam kong marami pa tayong makikilalang iba, alam kong hindi na ako makakahanap pa ng katulad mo at ipinangako kong mag-aaral akong mabuti para sa kinabukasan nating dalawa.

Pero sa isang iglap ay biglang naglaho ang mga pangarap na iyon. Iyon lang ba ang halaga sa’yo ng pinagsamahan natin? Ganoon lang ba ako kadaling iwan? Dahil lang sa hindi tayo pareho ng kandidatong sinusuportahan ay tila nabalewala ang lahat ng pinagsamahan natin. Pareho naman tayong hindi botante. Pare-pareho lang kayo ng mga kaibigan kong nagalit sa akin at kinalimutan ang pagkakaibigan namin dahil hindi matanggap na hindi ko kayang suportahan ang kandidatong gusto nila. Pareho kayo ng kandidato mong baluktot mag-isip. Sana lang maging masaya ka sa desisyon mo. Siya nga pala, nanalo kandidato ko.

Sulat Pilipinas

Noong nakaraang taon, lumahok ako sa patimpalak na nakita ko sa facebook. Ako 'yung taong hindi masyadong mahilig sumali sa mga patimpalak dahil hindi ako competitive at talaga lang enjoy ako sa pagsusulat. Pero sabi nga nila, sometimes you need validation too kaya sinubukan ko. 

At sobrang tuwa ko dahil pinalad naman akong manalo kahit ikalawang pwesto.

Salamat, Sulat Pilipinas sa 200 pesos load at sa karangalang binasa niyo ang gawa kong tula. Ito nga pala ang tula na inilahok ko sa patimpalak.

Papel at pluma ang aking karamay,

upang maabot ang layunin sa buhay.

'Sing lawak ng kalangitan ang diwa kong taglay,

dugo ng makata ang nananalaytay.

Ang bawat paghihirap at siphayo ng dukha,

tila kwentong nakaukit sa bawat talata.

Ang tunay na manunulat, nasa puso ang gawa;

Hindi kayang talikuran ang kanyang nilikha.

Tila apoy na nagniningas ang marubdob na hangarin,

maibahagi ang talento’t magpahayag ng damdamin.

Matayog na pangarap, pilit aabutin;

Hindi magpapatinag, gaano man hamakin.

Mapiling mambabasa at paghamak ng batikan,

tila punyal na sumusugat sa aking kalooban.

Isang ambisyosong manunulat, dungis sa panitikan,

kahihiyan sa literatura,walang alam sa pamantayan.

Nang dahil sa pag-ibig, ang napili kong paksa,

ako’y iyong nilait at lantarang tinuligsa.

Pinaratangang mapagsamantala sa kahinaan ng madla,

sumisira sa panitikan, karamdaman ng bansa.

Dahil hindi maunawaan, ako’y naging hibang.

Mali ba ang umibig, mangarap, maglibang?

Ang aklat ng pag-ibig, kailan naging hadlang?

Mabuti bang maghimagsik at tumuligsa na lamang?

Pilit inilalayo sa minamahal kong sining;

Pilit itinatanggi, kahit may angking galing.

Sa mga sumisiphayo, ang tangi kong hiling;

talang aandap-andap, hayaang magningning

Tunay ngang mahusay ka sa napili mong larangan.

Ngunit sa aking mga pangarap, huwag sana akong harangan.

Huwag sanang ikulong sa iisang larawan.

Isipan nati’y magkaiba, hindi matutuluran.

Pangit man sa paningin, ang natapos kong akda.

Hindi mo man nagustuhan ang sinulat kong tula.

Balarila man ay mali, taludtod ay hindi tugma.

Sa mga payong ikauunlad, asahan mong ako’y handa.

Maging makatwiran sana sa pagiging hurado,

sa paghambing sa baguhan at manunulat na lehitimo.

Paumanhin kung sa pagsulat, ang istilo ko’y moderno,

nang sa gayon, maunawaan ng kabataang Pilipino.

Marunong akong tumanggap ng aking pagkatalo.

Hubugin ng pagkabigo at mga kritisismo;

Husgahan ang aking gawa, hindi ang pagkatao.

Tulad mo, mahal ko rin ang ating wikang Filipino.

Hindi man tumatalakay sa relihiyon o himagsikan,

ang paksa man ay malayo sa politika at kasaysayan

Hindi nangangahulugang, ang wika ay kinalimutan

Nasa puso ko pa rin ang tungkulin sa bayan.

Piniling magpahayag, gamit ang pagsulat,

dahil ako’y may hangaring, kapwa ko ay mamulat

Hindi mo man kasing galing, kaalaman ko ma’y salat,

huwag sanang husgahan sa nalimbag na aklat.

Ang layunin ng pagbasa, tila iyong nakalimutan

Ang layon ng isang aklat ay buksan ang kaisipan

Ang mensahe ng kwento, paano mauunawaan?

Kung ang isip ay sarado, unang pahina pa lamang.

Ang inyong pang-unawa, ang aking kailangan

Malayang pagsulat, huwag sanang saklawan

Nais kong humusay pa at balang-araw ay hanggaan

Maging ehemplo ka sana na dapat kong tularan.

Siguro’y biktima ako ng maling edukasyon

Iba ang takbo ng isip, puno ng imahinasyon

Sa akademikong kaalaman, malinaw ang limitasyon

Ngunit ako’y nagsusumikap, hangad ko’y pagkakataon.

Sa larangan ng panitikan, wala mang naiambag

Ang aking munting bangka, hayaang maglayag

Isa ka ring hamak na baguhan, bago ka naging tanyag

Nangarap at nadismaya sa masasakit na pahayag.

Hindi man karapat-dapat sa karangalan at pagkilala

Hindi ako naghahangad ng medalya’t gantimpala

Ako ay manunulat sa puso at diwa

Pagkaitan man ng papuri, pag-asa’y ‘di mawawala .

Ang bawat manunulat ay may iba’t-ibang hangarin

Sana’y bigyang pansin ang makabagong awitin

At subukang sumayaw sa saliw ng tugtugin

Nang iyong maunawaan ang nais iparating.

Owen Huo pala ang ginamit kong penname. Dahil Owen ang pangalan ng bida sa Jurassic World at 'yung Huo ay mula kay Wallace Huo na isang sikat na aktor sa Taiwan. Huwag na kayong magtaka dahil iba't-ibang pangalan ang ginagamit ko.